Proloog.

Het is medio augustus 2009. Op het einde van een prachtige rondreis langs de zuidkust van Engeland, zitten mijn vrouw en ik, op ons gemak, voor de caravan, met een mooi uitzicht over een korenveld maar regelmatig ook wat herten van genieten.engelse camping

 Alleen in vakanties neem ik de tijd om een boek te lezen. Terwijl ik probeer om het boek nog snel even uit te lezen wrijf ik door mijn ogen,  even later poets ik mijn bril. Maar het helpt allemaal niet zo veel. Uiteindelijk moet ik het toch bekennen, ik zie het niet meer zo helder. Behalve dat het zicht van dichtbij wazig is geworden, zit er een  deu in elke regel die ik lees. Die deuk verplaatst zich. Hij zit precies op dat woord waar ik mijn ogen op richt. Lastig en eigenlijk helemaal niet zo goed!  Gelukkig blijft de horizon recht en blijft het uitzicht mooi. Terug in Nederland toch maar eens een andere bril aan laten oog droogmeten.Mijn vaste opticien is een goede opticien. Hij verkocht mij niet zomaar een bril. In plaats daarvan stuurde hij me door naar een oogarts. Sinds mijn laatste bezoekje aan de opticien schijnt mijn gezichtsvermogen flink achteruit te zijn gegaan. Hij had het zelfs over de mogelijkheid van staar. Maar dat kan niet, zoiets komt alleen bij oude mensen voor, dacht ik. Dus volgens mij is het geen staar! Naderhand bleek helaas dat ik gelijk had.

Op naar de oogarts. Een van de eerste en weinige dingen die hij zei, was dat het geen staar was. Het was slechts een gewone ontsteking. Effe druppelen en over een jaartje terugkomen voor controle. Maar, zo soepel en snel ging het toch niet. Het hele assortiment druppeltjes werd op me uitgeprobeerd. Na verloop van tijd moest ikzelf wat mondiger worden en vroeg ik de arts hoe zo’n ontsteking in mijn ogen terecht kon komen. “Nou, waarschijnlijk vanuit een ontsteking ergens anders in je lichaam.” Goh, die goede man moest eens weten hoe juist die opmerking was! Maar de internist kon op een röntgenfoto en na wat kloppen op mijn brede borst niets van een ontsteking vinden. Dan maar weer andere oogdruppeltjes.

Ondertussen waren we vier maanden en vier soorten oogdruppels verder en mijn ogen waren nog net zo slecht als in het begin. Aan een tweede kwartaal druppelen wilde ik niet beginnen.oog nat Dus via de huisarts een second opinion aangevraagd. Ik kon terecht bij een oogarts in een academisch ziekenhuis. Natuurlijk meld je dat dan even aan de behandelende arts. Maar de goede man was hier niet zo blij mee. Waarschijnlijk om te voorkomen dat ik dit zou doen, verklaarde hij me prompt genezen. Alleen nog wat oogspieroefeningen. Zoiets kwam wel vaker voor bij oude (!) mensen. Op mijn vraag waarom ik dan nog even slecht zag als in het begin kreeg ik, zoals gewoonlijk geen antwoord. Ook weigerde hij om mijn dossier door te sturen, maar vroeg wel of de volgende arts zijn bevindingen aan hem wilde melden. Hij was benieuwd wat die knappe koppen in het academisch ziekenhuis van mijn ogen dachten. Ja, ja, een arts is ook maar een gewoon mens!

Geen reacties »

No comments yet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *