Bij nader inzien.

Sarcoïdose is een ziekte die er langzaam in sluipt.

Begin 2010 kreeg ik te horen dat ik hét had, maar wanneer en hoe had ik zoiets opgelopen?

Op mijn achtenveertigste begon ik op aandringen van mijn dochter met hardlopen. Ik was daarvoor nooit zo sportief en moest van haar maar iets gaan doen.hardloper Ik werd lid van een hardloop vereniging en het beviel prima. Na twee jaar trainen, net na mijn vijtigste verjaardag zonder problemen mijn eerste halve marathon gelopen. In die tijd liep ik drie keer in de week zo’n anderhalf uur. Twee keer loop- en intervaltraining en zondags een duurloop. Niet dat ik fanatiek was, maar ik had er wel veel plezier in. Behalve de trainingen liep ik ongeveer twee keer in het jaar een halve marathon in een tijd van zo’n twee uur. Meestal ergens in de buurt van waar we wonen, maar soms ook verder weg, tot in het buitenland aan toe. Meestal met een hele groep van de hardloop vereniging. In 2008 ging ik met een collega naar Praag voor een sponsorloop van eenentwintig kilometer door de stad. De opbrengst was voor KIKA. Het was een heerlijke loop en ook het goede doel gaf een goed gevoel, ook al viel de tijd wat tegen. Twee uur en tien minuten. Een paar dagen later vroeg mijn trainer hoe het gegaan was. “Heerlijk” zei ik, maar daar zijn trainers niet in geïnteresseerd, die willen de gelopen tijd weten. Zodra hij die hoorde, moest hij wat mopperen! “Dat had veel beter gekund! Je training was ook al niet serieus!” was zijn reactie.

bloemIn april 2009 liepen we met een paar kennissen de Airborne route, Een tocht die op het einde van de oorlog onze bevrijders liepen vanuit België naar Arnhem. Je komt langs prachtige plaatsjes, waar je anders nooit zou komen en ziet mooie dingen in de natuur. Zo zag ik in een weiland wat mooie bloemen. Dus ik op mijn knieën om een foto te maken. Dit was de eerste keer dat ik vreselijke pijn in mijn knieën kreeg. Iets wat later nog vaak zou gebeuren, maar daar sta je dan niet bij stil.

Als ik om die reden naar de huisarts was gestapt, had ze waarschijnlijk niet gezegd “Oh, dan zal je wel sarcoïdose hebben”. Ook niet toen ik steeds langzamer begon te lopen, een paar keer last van mijn enkel kreeg en niet meer op zondag ging lopen. Zelf vond ik het ook niet zo’n punt om in de beginnersgroep van de club te lopen en dan nog helemaal achteraan. Het was allemaal best gezellig en als je wat ouder wordt hoeft het ook niet meer zo snel.enkel

Weer een keer last van enkel en knie. Een tijdje niet gelopen en daarna weer langzaam opbouwen door zelf te gaan lopen. Maar toen was er iets fout. Tien minuten lopen vijf minuten rusten en eindigen met één minuut lopen en tien  minuten rusten. Spierpijn, moe, naar adem happen. Dus, dan maar even stoppen met dat lopen en ook voor de rest wat rustig aan doen.

Op vakantie in Engeland begonnen mijn ogen op te spelen. Wazig zicht, vervormingen van het zicht en dergelijke. Hierna begon de zaak te rollen. Oogarts, longarts, scans, foto’s, bloedonderzoeken en al dat soort zaken.

Eindoordeel: Neuro-sarcoïdose met uveïtis, en dunne vezel neuropathie. Ontstekingen in mijn ogen, op mijn spieren, lymfeklieren en dunne zenuwen. Bij het horen van het eindoordeel werd gezegd, niet dodelijk, wel chronisch. Dus ik was er nog blij mee ook. Per slot van rekening, het is goed om te weten wat je mankeert. Dus niet gewoon lui of ouder worden, maar gewoon ziek.

Geen reacties »

No comments yet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *